نازنیـــــــــن اینجا نبودی ! خاطرت آسوده بود
این همه جای تو خالی ! شاعرت آسوده بود؟

روز تشییــــــــع دلم پس لرزه هایت بود ومن
پشـــــــــــت من لرزید اما ظاهرت آسوده بود

گاه می آیم ســــــــراغت !خواب گر یاری کند
شک نکن بانو که چشم ساحرت آسوده بود

یک شب از دنیای حالم رد شدی از کوچه ای
صحــــــــــنه خالی بود اما کرکرت آسوده بود

بی وفایی را چشیــــــــدم در وفا زندانی ام
این که آزادی نـــــــــــدارم خاطرت آسوده بود

گر خطا رفتــــــــی دعا کردم چرا رنجیده ای
رنج این دنیاســــــت زخم آخرت آسوده بود

در قلمـــــــروی نگاهم پاسبا نی می کنم
تا حلــــــول ماه چشمت زائرت آسوده بود

گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم
گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم
گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در
گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم
گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا
...گفتم که با نوش لبم ، آنرا گوارا می کنم
گفتا چه می بینی بگو ، در چشم چون آیینه ام
گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم
گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند
گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم
گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم
گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم
گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو
گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

یک قدم مانده بود...

تنها یک قدم..

اما نشد!نرسیدم!

میگویند اشتباه کردی!

میگویند اگر من جای تو بودم،این چنین و آن چنین میکردم تا بشود..

تا برسم..!تو نمیتوانی!

اما..

هیچ کس نمیداند که اگر تا آخرین قدم رفتم و نشد..،نباید میشد!

نمیدانند میتوانم!

میتوانم آنقدر به خداوند یقین داشته باشم که هرچه شد بگویم:شکر!

بــیا و معجــزه کن ...

آغوشت که باشد

غــروب هــای دلـــگیــرِ پــاییــز هم

دلـچــسب مــی شود

ایــن روزهـا

آرزوی پنهـــانی ام هــمیــن است


یک شـبی


همـــه ی خــودم را


در آغـــوشــت پـــیــدا کـــــنم !!

من هــم گـــاهی آغــوش میخواهـــم

دل کـه ایـــن چــیزهــا حــالیــش نیست

می خواهم از این آینه ها خانه بسازم
یک خانه برای تو جداگانه بسازم

یک خانه ی صحرایی بی سقف پُر از گُل
با دور نمای پَر پروانه بسازم

من در بزنم ، باز کنی ، از تو بپرسم
آماده ای از خواب تو افسانه بسازم؟

هر صبح مربای غزل ، ظرف عسل ، من
با نان تن داغ تو صبحانه بسازم

شاید به سرم زد ، سر ظهری ، دم عصری
در گوشه آن مزرعه میخانه بسازم

وقتی که تو گنجشک منی ، من بپرم باز
یک لانه به ابعاد دو دیوانه بسازم

می ترسم از آن روز خرابم کنی و من
از خانه آباد تو ویرانه بسازم

با`هيچ `با`ر`ا`ني` `رد` `پا`يت `از`كو`چه` `ها`ى` قلبم` پاك` `نميشو`د

پس تنها ادامه میدهم,
در زیر باران حتا به درخواست چتر هم
جواب رد میدهم,
میخواهم تنهاییم را
به رخ این هوای دو نفره بکشم ...!

افسوس می خورم که هنوز مردم در این فکر اند

که هر چه که از دل برایید ز ترس جدایی است

ترسی که خدا از دیرینه در جان انسان نهاد

نمی دانند که انچه دل میکند ز دوست داشتن است

شاید که زندگی همانند دنیایی قدیم مربع باشد !!!

چون افکار ما هنوز لبه های تیز دارند ...

برای این نظر میخوام

ببینم خوب نوشتم یا نه ؟

کاش سه چیز وجود نداشت

عشق ، غرور و دروغ

چون عشق هنگام غرور به انسان دروغ میگه

تو دنيايم بودي

تو رويايم هستي...

من در تورم

آرزوهايم گم شده ام

در هم آغوشي دست هايمان خوابيده ام

گيسواني در ابتداي انگشتانت هستم

كه پيچ ميخورم

كه تاب ميخورم

و درست روزي كه

از پشت بام چشمانت

بي افتم

پرواز ميكنم....